"Lockdown verlengd tot in ieder geval 2 maart..."

Zucht. Diepe zucht. En weer door…

Maar zo werkt t natuurlijk niet na zo’n lange tijd. Het is niet meer: en weer door. Het is zucht, knoop, tranen, grrrrr en een naar soort gelatenheid. .

Het duurt al zo lang. En wát ik er ook van vind, ik schik me, grotendeels. Ik heb een mondkapje voor in de winkel, want na een paar keer uitgescholden te zijn voor moordenaar, vond ik het beter om mezelf voor dit soort verbaal geweld te beschermen. Ik hou afstand, doe ik iedere winter, want met mijn gevoelige luchtwegen ligt een bronchitis altijd op de loer.

Ik zorg zo goed mogelijk voor mezelf: ik blijf in beweging, verdiep me in mijn immuunsysteem, slik Vit D en soms een goede Multi erbij. Ik eet en drink goed en matig.

Maar, eerlijk is eerlijk, er is één groot geschenk in deze hele zooi en dat is is dat ik verslingerd ben geraakt aan een wandeling als dagelijkse start.

Want doen wat ik het állerliefst doe mag niet. Voor een groep leefstijlcoaches in opleiding staan en hen laten ervaren hoe emoties in je lichaam vertellen hoe het met je gaat. Of: laten ervaren hoe het voelt als je verschuift van DOEN naar ZIJN. Of: meer ervaren coaches leren hoe ze kunnen coachen op verdieping en emoties.

Maar het mag niet. Het kan niet.

En dat doet wat met mij.

En ik kan me voorstellen dat het met jou ook wat doet!

In alles wat er om mij heen gebeurd ligt er een kans om meegesleept te worden in de opinie, de gevoelens van bang, boos, wanhoop, onmacht,