"Lockdown verlengd tot in ieder geval 2 maart..."

Zucht. Diepe zucht. En weer door…

Maar zo werkt t natuurlijk niet na zo’n lange tijd. Het is niet meer: en weer door. Het is zucht, knoop, tranen, grrrrr en een naar soort gelatenheid. .

Het duurt al zo lang. En wát ik er ook van vind, ik schik me, grotendeels. Ik heb een mondkapje voor in de winkel, want na een paar keer uitgescholden te zijn voor moordenaar, vond ik het beter om mezelf voor dit soort verbaal geweld te beschermen. Ik hou afstand, doe ik iedere winter, want met mijn gevoelige luchtwegen ligt een bronchitis altijd op de loer.

Ik zorg zo goed mogelijk voor mezelf: ik blijf in beweging, verdiep me in mijn immuunsysteem, slik Vit D en soms een goede Multi erbij. Ik eet en drink goed en matig.

Maar, eerlijk is eerlijk, er is één groot geschenk in deze hele zooi en dat is is dat ik verslingerd ben geraakt aan een wandeling als dagelijkse start.

Want doen wat ik het állerliefst doe mag niet. Voor een groep leefstijlcoaches in opleiding staan en hen laten ervaren hoe emoties in je lichaam vertellen hoe het met je gaat. Of: laten ervaren hoe het voelt als je verschuift van DOEN naar ZIJN. Of: meer ervaren coaches leren hoe ze kunnen coachen op verdieping en emoties.

Maar het mag niet. Het kan niet.

En dat doet wat met mij.

En ik kan me voorstellen dat het met jou ook wat doet!

In alles wat er om mij heen gebeurd ligt er een kans om meegesleept te worden in de opinie, de gevoelens van bang, boos, wanhoop, onmacht, ongerustheid...

En dat doet ook wat met me.

Het doet wat met me. En of ik me nu uitspreek in de media of niet, of ik bang voor besmetting, ziekte of zelfs dood, thuis zit of boos tegen allerlei dingen aanschop… het doet wat met me.

Af en toe heb ik het gevoel dat ik in een storm leef, die als een orkaan over mij heen dendert. En ik slinger alle kanten op. Ineens blijken mensen die ik lief heb, er een totaal andere mening over de situatie op na te houden, wat ik bijna niet kan bevatten.. of bij jarenlange contacten, dat ik ineens niet meer welkom ben als ik me niet laat vaccineren. Of dat ik word weggehoond als 'heb je haar weer'…

Ik kan bijna niet overzien wát het met me doet, maar het dóet wat met me.

Maar er is één plek in deze storm waar ik het allerliefst ben! En dat is in het oog van de orkaan! Hier is het stil en vredig terwijl er om mij heen van alles gaande is. Hier ben ik stil en in vrede met mij.

In vrede met míj in deze bijzondere wereld.

En door de vrede ín mij en mét mij, ervaar ik ook meer vrede met de wereld buíten mij.

En dat verzacht.

Verzacht mij en verzacht mijn blik op de wereld.

Om in dit oog te blijven en me dus niet gek te laten maken door politiek/media/omt/alles wat er van buiten op me af komt, focus ik me op mezelf. Niet door de buitenwereld geen plek te geven, en me terug te trekken in mijn eigen schulp. Want dat is zo alleen. Maar door de buitenwereld juíst een plek te geven maar niet ten koste van mijzelf en zeker niet in mijn oog van de orkaan. Het is juist de buitenwereld die de orkaan is.

Wat mij helpt als ik in de Orkaan terechtgekomen en mijzelf dus even kwijt ben, is de volgende oefening.

Oefening om MEzelf weer te voelen: (of om niet helemaal gek te worden)*1(voor een uitgebreide en gesproken versie zie link onderaan)

* Ik zit aan tafel en ik heb een papier, pen/potloden of stiften voor me liggen(een a4 printpapiertje volstaat prima en misschien heb je alleen maar een pen, ook prima!)

* In het midden van het papier zet ik mijn naam. Of: MIJ of mijZelf of IK en ik verfraai dat wat.

* Ik zit op de stoel en sluit even mijn ogen. Ik begin deze keer eens niet bij mijn adem, mijn lijf en mijn voeten op de grond.

* Ik begin bij waar ik bèn, nl overal en nergens. Ik volg mijn gedachten naar buiten: naar de situaties die mij boos, bang, bedroefd of blij maken.

* Ik volg de eerste de beste gedachtengang: en ik benoem het gevoel dat deze gedachte oproept. Ik zoek de kleur stift/potlood die hierbij ‘hoort’ en een plek op het papier waar deze gedachte met dit gevoel ‘hoort’. Ik geef deze situatie, deze gedachte, dit gevoel dmv woord, korte tekst of symbool een plek op het papier.

* Ik volg wederom een gedachtengang: en ik benoem wederom het gevoel dat deze gedachte oproept. Ik zoek de kleur stift die hier bij hoort en een plek op het papier waar deze gedachte met dit gevoel hoort. Ik geef deze situatie, deze gedachte, dit gevoel een plek op het papier.

* Zonder dat iets goed of fout is, of dat ik het goed of fout vindt, of dat het weg moet of dat het meer of minder moet: ik volg de gedachtengang, geef het een kleur en een plek. Dat is alles.

* Als sommige gedachtengangen steeds terugkomen, zit er mogelijk een thema in. Dan pak ik een nieuw papier en zet in het midden de naam van het thema. Ik volg dan weer het thema en wat dit bij me oproept.

* Als het leger word in mijn hoofd, sta ik nog eens stil bij wat er misschien nog verscholen is. Ik doe nog een extra ronde en richt vooral de aandacht op dat wat ik liever níet wil wat er is; dat wat ik liever verstopt hou voor mezelf en voor de buitenwereld. Ik nodig mezelf uit om helemaal open en eerlijk te zijn. vooral naar waar ik moeite mee heb of wat pijnlijk is te benoemen. En als ik dit te lastig vind voor dit moment, draai ik het papier om: en krijgt het op de achterkant alsnog plek. Want het IS er immers, of ik het nu wil of niet.

- - - - - -

In ons brein lijkt er vaak maar ruimte voor één gedachte tegelijk. Maar ze kunnen wel heel snel na elkaar over elkaar heen buitelen. En de ene gedachte kan het volstrekt tegenovergestelde inhouden dan de erop volgende.

Er ontstaat dan vaak een OF… OF ... in ons: óf dit óf dat. Of: er is iets en ik wil dat niet. Of: er is iets maar ik wil dat het anders is.

OF…OF…

Wat het effect daarvan is, is dat er een soort Splitsing ontstaat in ons: goed - niet goed. Dit wil ik wel, en dat wil ik niet.

Door alles op papier te zetten en zo een plek te geven, erken je het feit dat het er IS! en alles wat er op het papier benoemd is, is iets wat in jou leeft. Het IS er. En het doet wat met je. Het maakt voor deze oefening niet uit WAT het met je doet. Het gaat er om, dat je erkent dat het er IS.

En als je na de oefening ziet wat er allemaal op het papier staat, en - ook al wil je niet dat het er is, het IS er! en het niet-willen mag er overigens ook zijn– benoem dan eens wat er allemaal is:

Dit ben ik en in mij leeft …. EN ….. EN ….. EN …. EN …. EN …. EN ….

Dan mag alles er zijn. In mij. En dan ben ik weer mij. Met boos, bang, bedroefd, bezorgd, gelaten, gefrustreerd, woedend, moe, en ook: blij, verlangend, genietend van een sneeuwklokje…

En dan ben ik weer MIJ, met alles wat er ín mij leeft. Maar met één verschil: ik ben mij en ik leef in de stilte van het oog. En de orkaan is om mij heen maar niet meer in mij.

En dan snap ik weer wat ze bedoelden met die oude tekst die ze ooit vonden in een kerkje in Baltimore, met die bekende eerste alinea:

‘Wees kalm te midden van het lawaai en de haast en bedenk,

welke vrede in stilte kan heersen.

Sta op goede voet met alle mensen zonder jezelf geweld aan te doen.

Zeg je waarheid rustig en duidelijk en luister naar anderen,

ook zij vertellen hun verhaal.

Mijd luidruchtige en agressieve mensen,

zij belasten de geest.’

februari 2021

Nynke van der Bij

link voor gesproken oefening:

https://www.nynkevanderbij.nl/jezelf-weer-voelen-oefening