Hieronder kun je meer lezen over hoe het mij vergaan is:
Al vanaf de kerstdagen zit ik met een hoestje. Had ik die eerst nog gekoppeld aan de infectie die mijn schoondochter met kerst bij zich droeg, na een bezoek aan de huisarts bleek het slechts wat irritatie op de luchtwegen te zijn. Dan spitsen zich wel wat mijn oren: irritatie? Oh, wat zou dat te zeggen hebben… maar goed, het lichaam vertelt nooit zo eenduidig hoe en wat er is.
Het vraagt om contact, contemplatie, echt er verbinding mee maken. Mijn hoofd verzon wat dingetjes en vond dat het toen wel weer over moest zijn. Helaas. Het werd niet beter, koorts volgde en bood de broodnodige verstilling, verdieping en contemplatie.
Ik ervaar dit als een wonderbaarlijke, open en intieme tijd met mezelf, echt magisch!
“…Mijn gezondheidsklachten blijven aanhouden en ik voel dat ik de tijd moet nemen om echt hiernaartoe te gaan, door heen te gaan. Het is net alsof mijn lichaam mij van alles aan het vertellen is. En als ik heel dicht bij mezelf blijf, soms in meditatieve sfeer, soms bijna ijlend, dan is er niks aan de hand. Dan ontvouwt zich van alles en kan ik voelen dat alles klopt.
Zodra ik me dan weer iets beter voel, probeert mijn Hoofd het weer over te nemen: dat ik verantwoordelijkheid moet dragen, dat wie a zegt ook b moet zeggen, dat ik voor inkomen moet zorgen, dat ik de leergang niet nog een keer mag afzeggen… en al die stemmetjes maken dat ik me weer zieker voel.
En als ik dan weer doorzie dat het maar stemmetjes zijn, dan ontspant het lichaam weer en voel ik me weer iets beter. Telkens is er het onderhandelen tussen Denken en Voelen en steeds als mijn Hoofd weer een “oplossing” heeft bedacht (waar Hoofd wel mee kan leven…) voel ik me weer zieker worden.
Het Lichaam toont me de route...
En dat heeft me tot de volgende keuze gebracht: voor onbepaalde tijd annuleer ik alle activiteiten die er op mijn planning staan. En dat vind ik afgrijselijk om te doen EN ik voel dat het klopt om te doen! Wat zou ik als lichaamsgerichte ZIJNStherapeut anders kunnen doen dan volgen waar stilte en het lichaam me brengt!...”
Ik neem jullie een stukje verder mee in mijn proces:
Maandagochtend 11/02: Na vrijdagochtend wat ik op zich een mooie en verbonden ochtend vond, ging het ineens weer veel slechter met mijn longen. Er was iets wat schuurde en wat de brand erin weer opjoeg. Hoofd deed dat af als een allergische reactie ergens op. Maar diepgaand onderzoek liet me hele andere dingen ervaren, zien en voelen. Mijn allergische reactie bleek te zijn op mijn oplossingsgerichte hoofd. Ik had immers ervaren dat mijn longen nee zeggen (tegen de leergang). De oplossing die Hoofd bracht was: de leergang opschuiven naar mei en dan 29 maart een soort van stilte-dag organiseren voor de reeds aangemelde deelnemers. Dit omdat ze al zo lang wachten en ik hen toch wat wil bedienen.. Het werd mij volstrekt duidelijk dat dat een tussenoplossing was van Hoofd. En dat lijf ook daartegen NEE roept! Ik kan er niks anders van maken. Die zaterdagochtend zat ik in bad en ik realiseerde me dat hetgeen mij het meeste lucht geeft is, tot nader order alles annuleren wat gaat over werk en groepen!! Het voelt 1000% kloppend en het 'scares the hell out of me'!
Het zo wonderlijke is dat ik, zodra ik verwoord wat er IN WEZEN wil gebeuren, dat ik dan gelijk opknap. Zodra Hoofd er weer wat doekjes overheen legt om de boel te sussen en de buitenwereld te bedienen, (zal ik maar zo zeggen), dan komt er een pittige reactie vanuit de longen en gaat het weer ‘''slechter’’’… Hoofd is bij tijd en wijle behoorlijk in paniek: bezig met redderen en oplossingen verzinnen om toch maar niet in deze vrije val te stappen. Het gaat over verantwoordelijkheid, inkomen, afzeggen, schaamte, echt, alles wordt erbij gehaald om maar weer in het stramien te passen.
En ondertussen, het is zo apart, alles roept: toe maar, het is okee! Het is een heel bijzonder wonderbaarlijk en ook heel intiem proces waar ik momenteel in zit.
Al meer dan 50 jaar heb ik last van mijn longen, vroeger gingen ze het astmatisch noemen, daarna cara, copd etc etc en altijd heb ik ergens gevoeld dat dat voor mij niet klopte. En nu is blijkbaar de tijd dat mijn longen zich openen en uitspreken.
MAGISCH, ONTROEREND EN DIERBAAR!
Er volgde een mail naar de mensen die zich al hadden aangemeld en oh, wat was dat ook weer hartverwarmend om met hun te delen en te mailen:
..en wat bijzonder om te lezen dat mijn pad ook het pad van hen beroert… dat kan bijna niet anders, want we zijn toch allen één, maar voordat ik zo ver ben om mijn keuze echt naar buiten te brengen, maakt het een rondje over alle persoonlijke vlakken, waar de gehechtheden nog volop protesteren..
Al zoveel jaar gaat mijn pad over luisteren naar mijn Wezen, mijn lichaam en mijn Weten en blijven doorzien van de ego-stemmetjes en blijven doorvoelen van lading van ooit.
Want het zijn juist die stemmetjes en lading die proberen mij (en ons allen) op onze plek te houden. Ze lijken op bescherming, maar ze houden me in mijn gevangenis. En daar gaat mijn Zielepad nu juist over: het bevrijden van alles van ooit wat er als geloof, overtuiging, nog in mij opgesloten ligt.
Daar gaat mijn leven over, daar gaat mijn werk over, daar gaat mijn leergang over, daar gaat mijn missie over. Dat is wat mij drijft!!”
…los van hoe onhandig en vervelend dit annuleren van de leergang ook is, het brengt me absoluut weer bij een laag diepere Stilte. De stemmetjes piepen hoog op, en tegelijk kan ik ze zien, horen, bekijken! Als ik meega met de stemmetjes ben ik zo ontzettend dom en als een slechte ondernemer bezig. Maar als ik die stemmetjes gewoon laat voor wat ze zijn en ik me richt op "dat andere", dan voel ik alleen maar de Vreugde in mijn Wezen toenemen!
Luisteren naar wat ER ECHT WIL!!!
En dan voel ik dat het klopt, 1000%!
En als ik terugkijk in mijn leven dan zie ik dat ik altijd gedragen ben door het universum. Was het makkelijk? Nee. Maar het bracht me waar ik nu ben. Dus waarom zou het nu anders zijn?
Op dit moment wordt er van mij gevraagd naar binnen te keren, afstand te nemen van de druk van groepen vullen en zoals dat gevoeld wordt: ’’'’ leuren’’'' met mijn gedachtengoed. Ik merk steeds weer dat ik daar mezelf in kwijt raak.
Dus ik mag bijtanken, terug naar de bron. En vanuit volledige verbinding zal er weer een beweging naar buiten komen.
Don’t know how, don’t know when.
Maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat dit annuleren het einde van mijn werk-uitdragen betekent. Voor mij gaat mijn werk ook over het doorgeven van alles wat ik heb ervaren, gegroeid en ontwikkeld in dit leven. Als een soort levenswerk. En ik kan me dan ook niet voorstellen dat dit nu einde verhaal is voor mijn drive om mensen mee te nemen in heling en heelheid. Daarvoor is het al te lang en te intensief bij me.
Ik kan alleen maar volgen en voelen: nu niet, HO!
Dus in vol vertrouwen mag ik nu loslaten.”
