Ik zit een beetje te mijmeren. Ik heb eigenlijk nog steeds vakantie, maar juist door ook even echt vakantie te hebben gehad, weg van huis, begint het bij mij weer te stromen.
Dat was vorige week wel anders, jeetje. Ik had gewoon niet door hoe vol mijn hoofd eigenlijk zat. Ik had echt te veel hooi op mijn vork genomen en op de laatste dag voor mijn vakantie liep mijn emotie-emmertje over. Ik had nog een gesprek met één van mijn teamleden en ze vroeg me om een stukje tekst te schrijven. Ik zeg je eerlijk: dat is niet één van mijn kwaliteiten en ik voelde de tranen achter mijn ogen branden. Daarna moest ik ook nog van alles doen voordat we weg konden. Ik ging dus niet echt ontspannen op vakantie.
Maar… eenmaal op onze bestemming, merkte ik dat ik binnen een uur fysiek alweer helemaal tot rust kwam. Binnen een uur! Hoe ik dat deed? Door te gaan zitten aan het water en gewoon lekker voor me uit te staren. Ik wist wel dat water iets met me doet, want ik ben ook echt gek op de zee, maar om het weer zo concreet te voelen in mijn lijf was voor mij echt weer een mooie reminder. Dus ik ben er eens voor gaan zitten om uit te werken hoe dit precies in zijn werk gaat.
Als ik uitkijk over het water dan is het net alsof mijn gedachten heel langzaam oplossen. Eerst schreeuwen ze nog moord en brand, over alles wat er nog moet gebeuren. En wat natuurlijk NÚ moet gebeuren want anders…. Tsja, want wát anders eigenlijk??? Ik moet huiswerkopdrachten nog snel nakijken en terugsturen…ja hoor, want anders…
Ik moet nog een stukje schrijven voor een nieuwsbrief, want het is al weer zo lang geleden… ja hoor, dat moet nu, want anders…
Als ik hier echt bij stil sta, dan is er nergens een man over boord als ik deze klusjes een paar weken opschuif. Misschien vinden sommige mensen het niet zo leuk, maar hoe erg is dat?
En langzaam maar zeker realiseer ik me, dat ik weer even in de aangepaste modus terecht was gekomen. Dan ineens wordt het belangrijk wat de buitenwereld van mij vindt. En dan ineens ga ik geloven dat ik van alles en nog wat moet doen, om diezelfde buitenwereld maar te vriend te houden…HUH???
Ineens geloofde ik zelf weer even in het KOEKJES & STRAF MECHANISME:
Ik moet goed mijn best doen en uitvoeren wat ze willen dat ik doe (denk ik!!) en dan krijg ik een koekje. En ik moet vooral niet doen wat voor mij goed voelt, want dan loop ik het risico op straf. Dus ik pas mij aan binnen de bandbreedte van Koekjes & Straf.
En word ik daar gelukkig van? NEEEE! Ik voel me ellendig! Mijn hoofd raakt vol met frustraties: ik word bangig voor het niet op tijd klaarkrijgen, met alle ‘vermeende consequenties’ en ik word boos vanwege alle dingen die ik nog moet doen maar wat ik eigenlijk niet wil, maar wat wel moet want anders...
HUH???
Aaaahhh! Ik wil het dus eigenlijk niet!!
AHAAAA!
En hoe zou het zijn, als ik gewoon eens blijf voelen: Ik wil dit niet? In plaats van me onmiddellijk aan te passen en de ‘buitenwereld’ te gaan ‘bedienen’? Hoe erg is het als ik er voor kies om A wel te doen en B niet? Om mijn eigen energie leidend te maken en te besluiten dat deze klus vandaag echt nog moet en dat deze klus nog wel kan wachten. In plaats van mijn overspannen kop te volgen? Wat voor ramp kan er eigenlijk echt gebeuren als ik nee zeg. Als ik kies voor mezelf…? De buitenwereld hoeft helemaal niks van me! Het is mijn aangepaste binnenwereld die ineens weer even op hol sloeg en koekjes of straf van anderen belangrijk maakt.
En als ik dan naar het water zit te staren, valt mijn hoofd stil.
Er is geen man over boord.
Er is geen brand.
Er is helemaal niets.
Het hoofd pruttelt nog wat na.
En valt dan stil.
Er volgen wat diepe zuchten.
Ineens kan ik mijn lijf weer voelen.
Het ontspant.
-----------------
Als ik dit zo beschrijf, besef ik ook dat écht voelen wat er binnenin je gebeurt voor veel mensen zo spannend (lees: pijnlijk) is, dat ze er liever weg van blijven. Terwijl het -wanneer je er bijblijft - helemaal niet zo pijnlijk hoeft te zijn. En als je eenmaal weet hoe je dit het beste kunt doen, je daarna steeds makkelijker en sneller in je lijf zakt en in het hier en nu kunt zijn. Zoals ik dus daar in Friesland, aan het water.
Nu ik weer rust ervaar en mijn hoofd weer leeg is, kan ik weer voelen dat ik veel meer mensen mee wil nemen in deze wonderbaarlijke reis naar zichzelf. Ik voel mijn verlangen om meer te delen over mijn visie, om mijn bedrijf écht neer te zetten. Ik zie zoveel mensen worstelen met hun emoties, met oude patronen, met het leven! Zeker ook in deze tijden waar er zo veel op ons afkomt!
Maar het kan echt allemaal zoveel simpeler!
Het leven wordt echt simpeler als je je emoties er hier nu durft te laten zijn! En jij kan dat ook leren! Juist in deze tijd is het hoognodig dat er steeds meer coaches opstaan die de diepte in durven te gaan met hun cliënten. Die écht aan de slag willen en durven met zowel hun eigen emoties als die van hun cliënten. Op 6 september start alweer de derde Leergang Coachen op Emoties.
